امام هادي عليه السلام مي فرمايد: العقوق يعقّب القلة و يؤدي الي الذلة.
يعني نارضايتي پدر و مادر موجب فقر و قلّت مي شود و موجب مي شود انسان ذليل و خوار شود.
امام عليه السلام دو نمونه از آثار سوء نارضايتي پدر و مادر را بيان فرموده است. تجربه نشان داده است کساني که با پدر و مادر خود در مي افتند و آنها را اذيت کرده بي احترامي و اهانت مي کنند عاقبت خوبي ندارند. از نظر مالي فقير مي شوند و در در ميان مردم ذليل مي شوند.
لازم مي دانيم در مورد روابط پدران و مادران و فرزندان اشاره اي داشته باشيم. اين روابط در عصر ما غالبا روابط خوبي نيست. اين مسبّب دلائلي است که به دو دليل اشاره مي کنيم:
اول اينکه هر کدام به ديگري به چشم حقارت نگاه مي کنند. فرزندان خود را تحصيل کرده مي دانند و مي گويند که پدران ما علم کافي ندارند و خبر ندارند در دنياي امروز چه خبر است. از آن طرف هم پدران و مادران مي گويند که فرزندان ما کم تجربه هستند و هنوز خبر ندارند چه بايد کرد. اين سبب بدرفتاري طرفين به هم مي شوند. اگر اين ديدگاه اصلاح شود و هر دو به يکديگر به چشم احترام نگاه کنند اين مشکل به مقدار زيادي حل مي شود.
علت دوم وجود سخت گيري هاي پدران و مادران نسبت به فرزندان است. گويا فرزند را عبد ذليل خود مي دانند و مي گويند هر چه مي گوييم بايد عمل کنند. حتي موقع ازدواج ابتدا نگاه مي کنند که داماد و عروس در زندگي شخصي خودشان چه اثري دارد (و زندگي فرزند مغفول عنه قرار مي گيرد.) گاه دختران خود را با درج مهريه‌ي بالا مي فروشند. اين سخت گيري ها در انتخاب شغل، همسر، انتخاب رشته و ساير موارد به کدورت هايي دامن ميزند.
همچنين گاه فرزندان نسبت به پدر و مادر سختگيري دارند و خواهانند انتظاراتشان کاملا تأمين شود. اين در حالي است که گاه پدر و مادر توان ندارند و گاه توان دارند ولي تمايل به انجام اين کار ندارند.
به هر حال وقتي اين روابط تيره شود مسأله‌ي عاق کردن پدر و مادر پيش مي آيد، و فرزندان از خانه فرار مي کنند.
گاه فرزندان تصور مي کنند که اگر پدر حرف درشتي زد و يا اشتباها تندي کرد بايد حتما در مقابل آن عکس العمل نشان دهند، دلگير شوند و بر آن ترتيب اثر دهند و حال آنکه بايد به راحتي از کنار آن بگذرند و به احترام پدر ذهنشان را نسبت به اين موضوع مشغول نکنند. خداوند به ما دستور مي دهد: فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً كَريماً