در روایتی که از رسول خدا (صلّی الله علیه وآله وسلّم) نقل شده می خوانیم: خيركم‌ من‌ لم‌ يترك‌ آخرته لدنياه و لا دنياه لآخرته و لم يكن كلّا على النّاس.

در واقع اگر کسی بخواهد جهان بینی اسلام را مشاهده کند باید به این حدیث بنگرد. رسول خدا (صلّی الله علیه وآله وسلّم) می فرماید: بهترین شما کسی است که آخرت خود را به وسیله ی دنیا رها نکند یعنی همواره دنبال دنیا نباشد حتی اگر حلال باشد. انسان نباید از کارهای خیر، خودسازی و انجام عبادات در زمان و وقت آنها غافل باشد.

همچنین انسان خوب کسی است که به خاطر آخرت، دنیا را نیز رها نکند. گاه انسان ها همواره مشغول عبادت هستند و مشغول خواندن زیارات بوده و دائم به سفرهای زیارتی می روند و اعتنایی به کسب و کار ندارند. حتی اگر کسی از پدرش ارث مهمی به او رسیده باشد او نیز نباید بیکار باشد. انسان باید به اندازه ای که نیاز دارد کار کند و سربار مردم نباشد حتی اگر خودش نیاز ندارد ولی باید برای جامعه کار کند.

گاه هستند کسانی که مبلغ قابل توجهی دارند و در بانک ها می گذارند و از سود آن استفاده می کنند و دنبال کسب و کار نمی روند. این کار در نظر اسلام پسندیده نیست و اشتباه می باشد. حتی کسانی که بازنشست می شوند نباید بیکار باشند و اگر می توانند کاری کنند باید انجام دهند. تجربه هم نشان داده که کسانی که بعد از بازنشستگی بیکار می باشند عمرشان هم کوتاه است. کار عمر انسان را طولانی می کند.

زندگی ائمه علیهم السلام نمونه ی کاملی از این حدیث است. امیر مؤمنان علی امیر مؤمنان علیه السلام هزار برده را از دسترنج و کار خودش خرید و آزاد کرد. شاید او احتیاج به این همه کار نداشت ولی جامعه به کار او احتیاج داشت.

در حالات امام باقر علیه السلام آمده است که حضرت در گرمای تابستان دست روی شانه ی بعضی از دوستان گذاشته بود و به سمت منزل می رفت. یکی از انسان های زاهد و خودخواه و پرادعا که تمایل صوفی منشانه داشت به حضرت عرض کرد: اگر در این حال که دنبال دنیا هستی ملک الموت به سراغ شما بیاید چه حالی خواهی داشت. فرمود: اگر بیاید بهترین موقع است زیرا من کار می کند تا نیازمند به امثال تو نباشم.

در حدیث معروف دیگری می خوانیم که جوانی خدمت رسول خدا (صلّی الله علیه وآله وسلّم) آمد ولی بیکار بود و حضرت فرمود: از چشمم افتاد.