امام‏ هادى‏ عليه السلام می فرمايند:
الشّاكِرُ اسْعَدُ بِالشُّكرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ التَّى اوجَبَتِ الشُّكْرَ لِانَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّكْرَ نِعَمٌ وَ عُقْبى‏
آن كس كه شكر نعمت گويد سعادتش به خاطر شكرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بيشتر است، زيرا نعمت‏ها وسيله زندگى اين جهانند و شكر سرمايه اين جهان و آن جهان.

با توجه به اين حقيقت كه شكر تنها قدردانى با زبان نيست؛ بلكه قدردانى عملى است و هر نعمتى را به جا مصرف كردن، روشن مى‏ شود كه شكر نعمت، بركات و سعادت‏هايى به بار مى‏آورد كه خود نعمت در برابر آن ناچيز است، نعمت‏ها را در مسير رضاى خدا و خشنودى بندگان او به كار گرفتن، هم سرمايه افتخار اين جهان و هم سعادت جاويدان آن جهان است؛ در حالى كه اگر به نعمت بنگرى به تنهايى ممكن است جز يك موهبت مادى نباشد پس شكر از خود نعمت بالاتر و ارزنده‏تر است!

کتاب 150 درس زندگی اثر آیت الله العظمی مکارم شیرازی