اگه کسی در ماه رمضان روزَش قضا بشه، باید تا قبل از ماه رمضان سال بعد قضا کنه، و اگه کسی تا ماه رمضان سال بعد فراموش کنه روزه قضا بر گردن داره، بنابر احتیاط واجب هم باید روزه رو قضا کنه و هم باید یک مد طعام به فقیر بده.

در شرایطی هم که کسی بدون هیچ عذری قضا رو تا سال بعد به جا نیاره، هم قضا به ذمش خواهد بود و هم کفاره. حتی اگه انقدر در گرفتن روزه قضایی تعلل کنه که وقت تنگ بشه و اون موقع به واسطه یه عذر مثل بیماری، نتونه روزه بگیره باز هم قضا و هم کفاره بر ذمش خواهد بود ولی اگه تنگی وقت به واسطه کوتاهی نبوده باشه اما بعد عذری به وجود بیاد، کفاره واجب نیست و فقط باید روزه رو قضا کرد. ولی اگه کسی ماه رمضان روزَش قضا بشه و تا سال بعد به واسطه عذری مثل بیماری نتونه روزه بگیره، دیگه لازم نیست روزه های ماه رمضان سال قبل رو قضا کنه و فقط باید برای هر روز یک مد طعام به فقیر بده. و اگه این بیماری چند سال طول بکشه، زمانی که بهبودی حاصل بشه اگه فرصت قضای روزه های ماه رمضان سال آخر باقی مونده، باید اون روزه ها رو قضا کنه و برای هر روز از روز هایی که نگرفته یک مد طعام به فقیر بده

اما اگه کسی به واسطه عذری مثل مسافرت، که از ماه رمضان تا ماه رمضان سال بعد طول کشیده، نتونه روزه های قضای ماه رمضان رو قضا کنه، بنابر احتیاط واجب، هم باید روزه ها رو قضا کنه و هم یک مد طعام به فقیر بده .البته اگه کسی روزه قضایی به گردنش باشه و فرصت قضا کم باشه، دیگه نمیتونه توی اون فرصت مسافرت کنه چون که نمیشه توی سفر روزه قضای ماه رمضان رو به جا آورد و اگه کسی در این حین مسافرت کنه مرتکب حرام شده و بعدا هم باید روزه رو قضا کنه و هم کفاره تاخیر رو بپردازه

خانم های متأهل لازم نیست برای روزه های ماه رمضان و یا روزه های قضا که فرصت دیگه ای برای قضا نمونده از شوهرانشون اجازه بگیرن، اما در مورد روزه های مستحبی و روزه های قضایی که بعدا فرصت قضا کردن هست، اگه روزه گرفتن خانم مزاحم حقوق شوهرشون باشه نمی تونن بدون اجازه همسرانشون روزه بگیرن. ولی اگه بدون اجازه روزه گرفتن و بعد از ظهر همسرشون تقاضا کرد که روزه رو افطار کنن دیگه نباید روزه رو افطار کنن.