بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
بنام خداوند بخشنده مهربان

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ۱
به خورشید و گسترش نور آن در صبحگاهان سوگند،

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ۲
و به ماه هنگامى که از پى آن در آید،

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ۳
و به روز هنگامى که خورشید را آشکار سازد،

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ۴
و به شب آن هنگام که آن را بپوشاند،

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ۵
و سوگند به آسمان و کسى که آن را بنا کرده،

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ۶
و به زمین و کسى که آن را گسترانیده،

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ۷
و سوگند به روح آدمى و آن کس که آن را (آفریده و) موزون ساخته،

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ۸
سپس فجور و تقوایش [= شر و خیرش ] را به او الهام کرده است،

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ۹
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده;

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ۱۰
و آن که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است!

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ۱۱
قوم «ثمود» بر اثر طغیانشان، (پیامبر خود را) تکذیب کردند،

إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ۱۲
آنگاه که شقى ترین آنها به پاخاست;

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ۱۳
و پیامبر خدا (صالح) به آنان گفت: «ناقه (و معجزه) خداوند را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید).»

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ۱۴
ولى آنها او را تکذیب و ناقه را پى کردند (و به هلاکت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهشان درهم کوبید و با خاک یکسان کرد.