مکتب فقهي اصفهان، مقارن با تأسيس دولت صفوي در قرن یازده و دوازده قمری، با رویکرد حکومتی، رواج یافت و يکي از موفق ترين و کارآمدترين مکاتب فقهي شيعه لقب گرفت.

فقیهانی هم چون علامه مجلسی و شیخ بهایی که در این حوزه رشد یافتند، ارتباط خاصی با حکومت داشتند و برخی از آنان، به مقام شیخ الاسلامی رسیده و تمام امور قضاوت و جمعه و جماعت مردم با آنان بود.

اهتمام به فقه سياسى و حكومتى و نقش آفرینی فقها در مسئولیت های اجتماعی و سیاسی و تدوین  دائرة المعارف های اسلامی و فقهی از مهمترین ویژگی های این دوره به شمار می آید.