در قرن سیزدهم با آغاز فعالیت علامه بحرالعلوم در نجف و عالمان و فقیهان بسیاری که به همت وحید بهبهانی تربیت شده بودند، حوزه نجف عظمت و شکوه خود را بازیافت و از نو به مرکز علمی جهان تشیع تبدیل شد.

تلاش‌های شاگردان علّامه بهبهانی در زمینه فقه به طور محسوسی باب بحث، نقد و تحلیل موضوعات و کاوش در آرای پیشینیان و ادلّه آنان را گشود و دانش فقه در این دوره، بازگشت روش‌های اصول استنباط به عرصه مباحث فقهی را آزمود.

در این مکتب، نوشتن تقریر، حاشیه، شرح و تعلیقه که خود مجالی برای تحقیق و ارائه آرای جدید بوده است، شیوع فراوان یافت.