پس از ركود حوزه علمیه نجف اشرف، حوزۀ علمیۀ قم همزمان با ورود شیخ عبدالکریم حائری به این شهر  در سال ۱۳۰۱ ش رونق یافت و فقیهان و علمای زیادی را به جهان تشیع معرفی کرد.

کاربرد همه جانبۀ فقه و برخورداری از یک مکتب فقهی منسجم در قالب ایجاد فقه اجتماعی و فقه نظام سازی و فقه سیاسی (فقه عملی)، توجه فراگیر به قرآن برای استنباط احکام شرعی، توجه به سایر علوم اسلامی و توجه به تحولات جدید فرهنگی و نیازهای اجتماعی در قالب توجه به دو عنصر زمان و مکان در اجتهاد، از مهمترین ویژگی این دوره به شمار می رود.