این دوره که از زمانه امام کاظم(علیه السلام) تا عصر غیبت را شامل می شود، الفاظ و مباحث اصول تصنیف گردید.

اولین مصنّف علم اصول، « هشام بن حکم » است و پس از او یونس بن عبد الرحمن که مبحث تعادل و تراجیح را بر اساس نظریات امام موسی بن جعفر علیه‌السّلام تصنیف نمود.

مسائل علم اصول که در گذشته استقلال نداشت و در خلال مسائل فقهی مطرح می‌شد، در این دوره، استقلال خود را به دست آورد.

هم چنین علم اصول در این دوره مراحل ابتدایی خود را طی می کرد لذا دارای سادگی خاص بود و به موشکافی های عصر متأخّر دچار نشده بود.